υπέρκτησις

-ήσεως, ἡ, Μ [ὑπερκτῶμαι]

υπέρμετρη κτήση («εἰ μὴ ἐξαπορρέειν μέλλοι τὸ τῆς ὑπερκτήσεως ὕδωρ», Ευστ.).